Bospinda

Sinds ik een tijd geleden een filmpje zag over de fascinerende groeiwijze van de pindaplant, stond-ie hoog op mijn verlanglijstje. Deze zomer stuitte ik in mijn zoektocht naar schaduwplanten op het wilde broertje van de pindaplant, de bospinda, die inmiddels een mooi plekje in mijn moestuin heeft gekregen.

Het is nu anderhalve maand geleden dat ik de bospinda een plekje heb gegeven in de schaduw van de schutting en in die korte tijd hebben zich al ranken gevormd van tot wel anderhalve meter lang. Een ideale bodembedekker dus, of, met een beetje hulp, een uitstekende klimmer.

Bloei
Bloeien doet mijn bospinda nog niet, al zijn augustus en september normaal gesproken de maanden waarin zich het wonderlijke proces voltrekt waarbij de pinda’s worden gevormd. Laag bij de grond ontstaan dan bloemen die zich na bevruchting de grond in boren, waarna het vruchtbeginsel zich net onder het aardoppervlak ontwikkelt tot een pinda. Uit die pinda ontspruit het jaar erop een nieuwe pindaplant.

Het fascinerende is dat de pindaplant daarmee een stapje verder gaat in het veiligstellen van zijn nageslacht dan veel andere planten, door niet alleen zaad te vórmen, maar het ook te plánten.

Even graven dus en je kunt de pinda’s, die ongeveer één tot anderhalve centimeter groot worden, na het pellen rauw, gebrand, gekookt of gebakken eten.

Stikstoffixeerder
Maar de pindaplant is niet alleen om zijn pinda’s een aanwinst voor de moestuin, hij is ook erg nuttig als stikstoffixeerder. In de wortelknolletjes van de plant wordt door bacterieën stikstof gebonden, een belangrijke voedingsstof waar ook gewassen die naast de pindaplant groeien, van kunnen profiteren. Zo snoepen we uiteindelijk allemaal mee van de pindaplant, althans: dat is wel de bedoeling. Mijn eerste pinda’s laten waarschijnlijk nog een jaartje op zich wachten.